HyperWeb

De huidige standaard in webontwikkeling is het bouwen van Single Page Applications (SPA’s) , vaak met frameworks zoals React en server-side rendering. In zo’n architectuur wordt de hoofdinterface gebouwd en bijgewerkt in JavaScript, terwijl de backend een API levert waarmee de applicatie communiceert. Dit idee heeft zich razendsnel verspreid. Wat begon bij een paar grote websites, is doorgedrongen tot bijna elk soort site, van marketingpagina’s tot blogs. De JavaScript-gebaseerde Single Page Application heeft de webwereld veroverd. Het belangrijkste voordeel dat zorgde voor dit succes was duidelijk: SPA’s bieden een veel interactievere en meeslepende ervaring dan de oudere, meer statische Web 1.0-toepassingen op basis van hypermedia. SPA’s kunnen elementen op een pagina dynamisch bijwerken zonder de hele pagina opnieuw te laden. Ze kunnen CSS-overgangen gebruiken voor vloeiende animaties en reageren op allerlei gebeurtenissen, zoals muisbewegingen of scrollacties. Deze mogelijkhe...

In het begin was er de hyperlink, en de hyperlink was het web. Het systeem dat Tim Berners-Lee, Roy Fielding en anderen ontwikkelden, draaide om één kernidee: hypermedia . HTML begon als een alleen-leesbare hypermedia, bedoeld om documenten te publiceren, vooral binnen de academische wereld. Deze documenten werden met anker-tags aan elkaar gekoppeld, zodat gebruikers eenvoudig tussen pagina’s konden navigeren. Met de komst van HTML 2.0 werd de form-tag toegevoegd. Naast de anker-tag (de hyperlink) werd dit de tweede manier om met hypermedia te werken. Dankzij formulieren konden gebruikers gegevens naar een server sturen, niet alleen informatie opvragen. Hierdoor veranderde het web van een verzameling documenten in een platform voor interactieve toepassingen. Tegenwoordig is HTML de meest gebruikte hypermedia ter wereld. Deze uitleg gaat ervan uit dat de lezer enige basiskennis van HTML heeft. Je hoeft geen expert te zijn, maar hoe beter je de belangrijkste tags en concepten begri...

  Waar komt het idee van hypermedia vandaan? Hoewel er veel voorlopers waren van het moderne idee van hypertekst en de bredere term hypermedia , wijzen veel mensen op het artikel “As We May Think” uit 1945 van Vannevar Bush , gepubliceerd in The Atlantic , als het beginpunt van wat uiteindelijk moderne hypermedia zou worden. In dat artikel beschreef Bush een apparaat dat hij de Memex noemde: een mechanisch systeem met rollen, microfilm en een codeersysteem waarmee gebruikers konden springen tussen verwante informatie. De Memex werd nooit echt gebouwd, maar inspireerde latere onderzoekers die het concept van hypermedia verder ontwikkelden. De termen “hypertekst” en “hypermedia” werden in 1963 bedacht door Ted Nelson , die later werkte aan het Hypertext Editing System aan de Brown University en het File Retrieval and Editing System (FRESS) ontwikkelde — een verbluffend geavanceerd hypermedia-systeem voor zijn tijd (mogelijk het eerste digitale systeem met een “undo”-functie...

 Om te begrijpen wat een hypermediasysteem is, zullen we eerst een diepgaande blik werpen op het canonieke hypermediasysteem : het World Wide Web . Roy Fielding, een ingenieur die hielp bij het opstellen van specificaties en het bouwen van veel van de vroege onderdelen van het web, gaf ons de term REpresentational State Transfer , of REST . In zijn proefschrift beschreef hij REST als een netwerkarchitectuur , en hij zette het af tegen eerdere benaderingen van het bouwen van gedistribueerde software. We definiëren een hypermediasysteem als een systeem dat zich houdt aan de RESTful netwerkarchitectuur in de oorspronkelijke betekenis die Fielding aan deze term gaf. Helaas associeer je de term “REST” tegenwoordig waarschijnlijk met JSON-API’s , omdat dat is waar de term meestal in de industrie wordt gebruikt. Dit is echter een onjuiste toepassing van de term REST, omdat JSON geen natuurlijk hypermedium is vanwege het ontbreken van hypermedia-controles . Het uitwisselen van hype...